Dit jaar staat voor mij in alle opzichten in het teken van zelfverbetering. Ik werk aan mijn gezondheid, probeer meer rust te nemen, een betere balans te vinden in het dagelijks leven, me nog meer te richten op duurzamer leven en gelukkiger te zijn in het algemeen. Tot dusver gaat het goed met mijn voornemens. Natuurlijk gaat het met vallen en opstaan, maar ik heb daadwerkelijk het idee dat ik al flinke stappen heb gezet in de laatste maanden. Toch zijn er een paar valkuilen waar ik niet langer meer omheen kan. Zo is er met mijn streven naar meer balans, rust en mindfulness eigenlijk geen plaats meer in mijn leven voor mijn geklaag. Jammer, want ik ben er zo goed in. Ik heb namelijk over bijna alles wel een zeer uitgesproken mening en dat uit zich ook regelmatig in geklaag. Zelf noem ik het al jaren een ‘onschuldige’ gewoonte, maar toen ik onlangs tijdens een slapeloze nacht nadacht over de laatste jaren kwam ik ineens tot de ontdekking dat mijn ‘onschuldige’ gewoonte toch wel erg de overhand nam. Ik kon me geen huis, uitje, situatie of voorwerp voor de geest halen waar ik niet (meer dan) eens over had geklaagd. Vaak wel in de vorm van een grap, maar toch. Dit vond ik nogal schokkend! Is die negativiteit werkelijk wat ik wil meedragen en wat ik me wil herinneren? Nee. En ga ik mij wezenlijk beter voelen door dat geklaag? Nee. Ik ben, naarmate ik meer ben gaan klagen, niet gelukkiger geworden. In tegendeel: ik heb sterk het gevoel dat mijn geklaag er juist voor zorgt dat ik negatiever in het leven sta. Hoog tijd dus dat ik deze gewoonte afleer, maar hoe doe je zoiets? Dat is de reden dat ik ga beginnen met ’21 dagen niet klagen’.
Klagen. Wij Nederlanders kunnen er wat van. We klagen over het weer, het eten, de rekening, het openbaar vervoer, onszelf en ook vooral over anderen. We gebruiken ons geklaag om te ventileren en, niet in de laatste plaats, als sociale lijm. Net als roddelen gebruiken we klagen om in gesprek te komen met anderen en ons te spiegelen aan anderen. Niets smeedt natuurlijk een band als het samen verfoeien van iets. Daarnaast voelt klagen ook gewoon lekker. Je bent al die negativiteit direct kwijt als je het er even uitgooit. Tenminste, zo voelt het. Het schijnt echter helemaal niet zo te werken. Uit onderzoek van Stanford University is namelijk gebleken dat klagen het cortisol niveau in het bloed doet toenemen. Dit hormoon staat ook wel bekend als het stresshormoon. Tijdens het delen van een ervaring (beter bekend als het klagen) ervaar je hetzelfde stressniveau weer opnieuw. In plaats van de stress te verlichten, werkt het klagen dus averechts. En het effect van klagen is niet alleen persoonlijk. Door deze negativiteit te delen met jouw omgeving, heb je direct effect op het gemoed van de omgeving. Negativiteit is aanstekelijk, net als positiviteit, en met jouw geklaag houd je dus een klaagcultuur in stand.
Natuurlijk hoeven we niet altijd maar blij en gelukkig te zijn, dat is niet realistisch. Iedereen heeft wel eens slechte momenten en negatieve ervaringen horen net zo bij het leven als positieve ervaringen. Het is echter hoe je omgaat met deze ervaringen wat telt. Nodeloos klagen is weinig constructief, maar dat betekent niet dat je nooit meer een negatieve ervaring kunt delen. De sleutel hierbij is denken in oplossingen in plaats van in problemen. Wanneer je klaagt is de klaagzang vrijwel nooit gericht op het zoeken naar een oplossing. Je wilt gal spuwen en daarmee is de kous af. Wanneer je echter een negatieve ervaring deelt om tot een oplossing te komen is de kijk op de situatie compleet anders. Deze grens tussen klagen en delen is echter flinterdun en ik hoop dan ook met de ’21 dagen niet klagen’ challenge sterker te worden in het denken in oplossingen. Daarnaast wil ik ook graag mijn kinderen een goed voorbeeld geven en een positievere vibe uitstralen in het algemeen. Groendoeners zijn geen zwartkijkers toch?
De challenge ’21 dagen niet klagen’ is een idee van Will Bowen. Deze Amerikaan is auteur van het boek ‘Een betere wereld’ waarin hij pleit voor een wereld zonder gemopper. Een mooiere en gelukkigere wereld waarin mensen zich meer richten op het positieve en hierdoor bijdragen aan een gelukkigere omgeving. Tijdens de challenge dragen deelnemers een bandje om hun pols. Wanneer je jezelf betrapt op klagen, is het de bedoeling dat je het bandje wisselt van pols en dan begint de challenge van voren af aan. Het doel is om uiteindelijk 21 dagen achtereen niet te klagen. Dat zal nog best een flinke uitdaging worden, maar ik durf het aan! Doen jullie ook mee?
Wat een goed idee. Maar het lijkt me moeilijk,als je met andere klagers in contact komt. Hoe dan te reageren?
Dat zal zeker moeilijk worden, geklaag is zo besmettelijk. Ik denk dat je dan sterk in de schoenen moet staan en op een constructieve manier erop moet reageren. Het zal zeker wat oefening vereisen.
Wat eerlijk van je! Ik herken het wel, want ik ben ook heeeul goed in kritisch denken. Dat vind ik juist wel een goede eigenschap, maar het slaat makkelijk door. Ik probeer wel oplossingsgericht te blijven denken, dus ik kan ook wel weer lachen om collega’s die zeiken om dingen die echt niet belangrijk zijn. Het scheelt dat mijn vriend koning relativeren is, dus dan ben ik zo uitgeklaagd. Maar soms is even klagen (als je er maar niet in blijft hangen) ook wel erg lekker, haha. Even spuien en weer door!
Ik vind mijn kritische inborst ook wel een goede eigenschap, maar dat commentaar leveren op alles wordt ook gewoon vermoeiend. Ik las ooit eens op het blog van The Self-Help Hipster de kreet ‘not my circus, not my monkeys’ wat zich laat vertalen als ‘waarom druk maken om iets als het niet jouw zaken zijn?’. Dat vond ik zo’n eyeopener, want uiteindelijk heb ik met dat gemopper alleen mijzelf terwijl het mij helemaal niet aangaat en ook niet zo enorm beïnvloedt. Mijn man kan er trouwens ook wat van dus dat helpt ook niet ;). Hij gaat ook meedoen met de challenge.
Ik beweer niet dat ik nooit klaag, maar een collega van mij heeft het tot een ware kunst verheven. Wel het soort kunst wat ik niet waardeer. Zo klaagde ze eerst dat ze veel te dik was, nu na een maagverkleining klaagt ze dat ze zo weinig eten kan. Ook klaagt ze dat ze nu allemaal nieuwe kleding moet kopen, wat ook weer veel geld kost. Laatst was ze een lang weekend naar Zwitserland geweest als je dan vraag hoe het was, klaagt ze dat het zo duur was. Als de zon schijnt is het al gauw te warm en andersom is het in de winter altijd zo vreselijk koud terwijl ze met de auto naar haar werk gebracht word enz. enz. Het is verder een vriendelijke en behulpzame vrouw, maar af en toe ben ik dat gezeur best wel zat. Het probleem is alleen hoe reageer je op zo iemand? Er wat van zeggen ? Of het maar aanhoren en niet echt reageren? Tips zijn welkom.
Oef, dat is lastig. Sommig mensen staan gewoon heel negatief in het leven en dan overstijgt het volgens mij zelfs het label klagen. Ik denk dat het weinig zin heeft om er iets over te zeggen, maar je kunt bijvoorbeeld wel proberen om positief te reageren wanneer er iets negatiefs wordt gezegd. Als ze klaagt over de regen kun je opmerken dat het wel goed is voor de plantjes in de tuin en als ze bijvoorbeeld klaagt over de trip naar Zwitserland, kun je opmerken dat ze wel een ervaring rijker is. Zo gaat ze misschien zelf ook meer de positieve kanten van het leven inzien.
Ik vrees dat het weinig zin heeft, praat er altijd maar een beetje overheen. Het grappige is dan wel weer dat ze elk gezeur begint met het zinnetje : je snapt wel. Nou nee snap er helemaal niets van dat iemand die het goed heeft overal zo negatief over denkt.